“Matilda neredesin sen kaç gün oldu ne ses var ne de soluk.”
“Geldim işte üstadım.”
“Gelmesine geldin de neredeydin bunca zamandır.
Haberde vermedin bana merak ettim. Sandım ki Almanya’ya geri döndün.”
“Yok üstadım biraz rahatsızdım. Kafamı kaldıracak
halim yoktu. Ancak kendime geldim. Hava ne kadar güzel bahar gelmiş ağaçlar
tohum açmış. Üstadım siz ne yaptınız ben yokken.”
“Ben aynı kızım git gel mekik dokuyoruz işte. Evet bu
arada bahar geldi ağaçlar tohum açtı. Yakında sokaklarda çocuk kahkahaları da
şenlik verir.
“Aynen öyle çocuk sesleri. Çocuk sesini bile özledim.
Uzun zaman oldu etrafta çocukta görmezde oldum. Aslında varda benim gözlerim
kör oldu. Kendi yavrularıma olan özlemim hiçbir çocukta yok. Nereye baksam
onların yüzü yok.”
“Matilda kızım şükür et bak onlar yaşıyor nefes alıyor
bir yerlerde yolunu bekliyor. Anne diyebiliyorlar sende yavrularım diyorsun. Ya
evlatlarını annelerini iki karış toprağa koyanlar ne yapsın. Bak hayat devam
ediyor bir şekilde. Nefes alıyorsun yaz oluyor kış oluyor bahar da çiçekler
açıyor umudunu bırakma Matilda elbet onlara kavuşacaksın yeter ki sabır et ve
de şükür.”
“Haklısın üstadım belkide bencillik benimkisi
bilemedim şimdi.”
Matilda bir süre sustu sonra kulağına çocuk
kahkahaları geldi. Kapıdan dışarıya baktı iki çocuk koşuyor birbirlerini
ebeliyorlardı. Baktı ki hala umut var uzun zaman sonra o duyamadığı çocuk
seslerini duymaya başlamıştı…
Yazar:Niltyum
Yazar:Niltyum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder